Patiëntverhaal meneer Schinkel
Patiëntverhaal meneer Schinkel
"Door de gedwongen rust na het infarct, ben ik meer tot mezelf gekomen" Duizelig, misselijk en het gevoel dat je gaat flauwvallen. Het overkwam meneer Schinkel begin vorig jaar terwijl hij alleen thuis was. Toen hij slechter ging zien belde hij zijn dochter. “Zij zag direct dat het foute boel was. Mijn mond hing scheef en ik sprak slecht. In het UMC Utrecht bleek na een hersenscan dat ik een herseninfarct had. Ik dacht: dat kan niet. Ik ga er toch niet twee dagen voor mijn vijftigste tussenuit knijpen?!"
Toen hij was opgenomen, ging hij gelijk testen of zijn geheugen nog wel goed was. “Wat was de trouwdatum van mijn ouders en verjaardag van mijn kinderen? Een dag later besefte ik eigenlijk pas echt wat er was gebeurd. Alle zekerheden die je denkt te hebben, vallen weg. Dan moet je van die coördinatietestjes doen, je vinger naar je neus brengen bijvoorbeeld. Nou, mijn neus zat voor mijn gevoel bij m’n linkeroor!”
Dr. Anne Visser-Meily is revalidatiearts en heeft meneer Schinkel begeleid. “Een herseninfarct ontstaat doordat een bloedstolsel een bloedvat in het hoofd afsluit. Het hersenweefsel achter de blokkade krijgt daardoor geen zuurstof meer en functioneert niet meer goed. De gevolgen zijn meestal direct zichtbaar en snel actie ondernemen is belangrijk.”
Meneer Schinkel vierde zijn vijftigste verjaardag niet zoals gepland met een groot feest, maar in het UMC Utrecht. “Er was een kamertje geregeld waar mijn partner, kinderen, vader en zus waren met een grote taart. Het was een emotioneel moment. Maar wel heel fijn dat we die mogelijkheid kregen!”
Eenmaal thuis had hij nog steeds klachten en volgde een intensief revalidatietraject. “Ik sprak moeilijk, de linkerkant van mijn lichaam voelde wat lam en als ik opstond, was ik snel weer duizelig. In 2011 heb ik veel afspraken gehad. Maar alle lof voor het revalidatieteam van het UMC Utrecht! Zij hebben me zo goed opgevangen en begeleid. Ze waren erg met me begaan en nu nog steeds.”
Meneer Schinkel heeft nog last van restverschijnselen. “Ik ben snel vermoeid, en als ik moe ben, krijg ik last van duizeligheid, hoofdpijn en moeizaam spreken. Ik werk weer een paar dagen per week, en daar word ik vanuit het UMC Utrecht bij begeleid. Als ik op het werk moe word, is dat wel vervelend. Thuis ga ik gewoon even liggen. Door de gedwongen rust ben ik wel meer tot mezelf gekomen. Dat is goed geweest, hoe verdrietig het ook was. Ik geniet nu van elke dag en ben me ervan bewust: zoiets gebeurt niet altijd bij de buurman!”
"Ik geniet nu van elke dag en ben me ervan bewust: zoiets gebeurt niet altijd bij de buurman!"